“Nou, ik ga hoor, tot straks” klinkt het vanuit de keuken en zo denkt mijn dertienjarige dochter zich vlot uit de voeten te maken. Helaas heeft haar moeder net even tijd over, zodat ze voor vertrek tekst en uitleg mag geven over het doel van de reis en de gesteldheid van haar dagelijkse verantwoordelijkheden. Ze gaat even met twee vriendinnen samen naar de stad en dat had ze op school al afgesproken. Of haar huiswerk af is? Nou, prima in orde natuurlijk. Ik moet me vooral geen zorgen te maken, dat heeft ze liever niet. Als ik het niet erg vind dan moet ze nu toch echt gaan. Je aan een afspraak houden en op tijd komen zijn toch belangrijke principes in het leven, herinnert ze zich nu uit een vorige discussie. Ze wil me nog wel beloven dat we het gesprek over haar huiswerk voort kunnen zetten als ze weer terug is uit de stad en dat er dan nog een hele avond beschikbaar zal zijn voor mogelijke aanvullingen en correcties van mijn kant.
Ze stapt goed gehumeurd de deur uit en ik heb er voorlopig vrede mee. Nu beslist willen doorvragen en controleren was de stemming en de mogelijke samenwerking niet ten goede gekomen. Als ze net voor etenstijd terug is uit de stad, pak ik het onderwerp weer op. Afspraken worden immers nagekomen en deze heb ik nog niet vergeten. Ze heeft weinig werk op voor morgen, wat maakwerk en zo. Als ik wat meer interesse toon in “en zo” ontstaat de eerste lichte irritatie en de tocht naar boven om een agenda te halen verloopt luidruchtig. Ze moppert hoorbaar over waar ik me eigenlijk mee bemoei en heeft daar volgens mijn eigen goedbedoelde raad, die ik regelmatig aan ouders met dit soort problemen uitdeel, ook gelijk in. Nu is goede raad opvolgen niet mijn sterkste kant en houd ik graag vast aan een reeds ingeslagen weg. Ze blijkt enige bladzijdes met Duitse woordjes te moeten kennen en moet even zoeken voor ze die gevonden heeft. Nee, ze heeft het wel geleerd hoor en ze kent het ook, bovendien is het geen proefwerk, misschien hooguit een SO (schriftelijke overhoring) en dat telt niet zwaar. Maar het kan dus wel meetellen geef ik aan en dan hoop ik maar dat je het echt zo goed kent.
Als ik haar niet wil geloven dan moet ik haar maar overhoren, dan zal ik het zelf zien daagt ze me uit. Ze heeft alle tijd voor mij na het eten en ze weet ook dat woordjes overhoren niet echt mijn hobby is. Ooit zijn er heel wat Duitse, Franse en Engelse woordjes langs en door mijn hoofd getrokken, maar hun invloed op mijn huidige bestaan is gering gebleken. Toch offer ik mij in het kader van een onverstandig ingezette discussie op in de vage hoop dat ze er meer van kent dan ik nu vermoed. De eerste drie woordjes is ze net even kwijt, dat kan gebeuren. Als ze de volgende ook niet weet blijk ik toch echt precies die woorden te vragen die ze lastig vindt, ik heb daar gewoon een neus voor. Ik besluit ons beiden een plezier te doen en mijn pogingen te staken. Huiswerk is inderdaad haar verantwoordelijkheid en die neem ik eigenlijk voor geen goud van haar over. Pas als ze regelmatig met slechte cijfers komt zouden we eens kunnen praten over oorzaken, gevolgen en verantwoordelijk gedrag. Ik ben benieuwd hoe het morgen met ons Duits afloopt, maar heb ook wel vertrouwen in haar. Ze komt er wel, met of zonder Duitse woordjes.
Gerien van der Stam
GZ-psycholoog